28 ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 2021, ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿಗೆ ಕೆಲವೇ ನಿಮಿಷಗಳ ಮೊದಲು : “Kill him now… Now or never…!!! ಇದೇ ನಿನ್ನ ನಾಶವಾದ ಬದುಕಿಗೆ ಏಕೈಕ ನ್ಯಾಯಯುತ ಪರಿಹಾರ.” - ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ತಲೆಯೊಳಗೆ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸುತ್ತಿರುವ ವಾಕ್ಯ. ಮುಗ್ದಮುಖದ ಸ್ವಾತಿ ಅಡುಗೆ ಕೋಣೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದಳು. ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದ ಚಾಕುವಿನ ಮೊನಚು ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ದೀಪದಲ್ಲಿ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಮಂಚದ ಮೇಲೆ ಅಂಗಾತವಾಗಿ ಸುಸ್ತಾಗಿ ಮಲಗಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿಯತ್ತ ಹೆಜ಼್ಜ಼ೆ ಹಾಕಿದಳು. ಭೂತಕಾಲದ ನೆನಪುಗಳ ಕಾರಣದಿಂದ ಉದ್ಭವಿಸಿದ ಕ್ರೋಧದಿಂದಾಗಿ ರಕ್ತವು ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹರಿದು ಕೆಂಪುಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿದ್ದವು.
ಸುಮಾರು ಎಂಟು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ: ಅಂದು ಸ್ವಾತಿ ತುಂಬಾ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಇದ್ದಳು. ಕಾರಣ, ಹದಿಹರೆಯದ ವರ್ಷಗಳ ಏಳು ವರ್ಷಗಳ ಬಂಗಾರದ ಜೀವನದ ಮೂರನೆಯ ಸಂವತ್ಸರಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಅದು ಅವಳ ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನ, ಅವಳ ಹದಿನಾರನೆಯ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ಸಂಭ್ರಮ. ಇಡೀ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಅತಿ ಚರ್ಚೆಗೆ, ಮನ್ನಣೆಗೆ, ಪ್ರಚಾರಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದ ಹುಡುಗ ಸಂಕಲ್ಪ್, ಅವಳೆoದಿಗೂ ಮರೆಯಲಾಗದ, ಅವಳ ಪಾಲಿಗೆ ಮೊದಲು ಎನಿಸಿದ ಉಡುಗೊರೆಯೊಂದನ್ನು ನೀಡಿದ್ದ - ಅವಳ ಬಾಳಿನ ಮೊದಲ ಮುತ್ತು. ಅವಳ ಅರೆಮುಚ್ಚಿದ ಕಣ್ಣುಗಳು ಬಾಗಿದ ಮಳೆಬಿಲ್ಲುಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವನ ಕೂದಲುಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ಬಿಗಿಯಾಗಿ ತನ್ನೆಡೆಗೆ ಎಳೆದುಕೊಂಡಳು, ಪ್ರೀತಿಯ ಮಧುವನ್ನು ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ಹೀರುವ ಹಂಬಲ. ಅವಳ ನಡುವನ್ನು ಬಳಸಿ ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಅವನ ಕೈಗಳು ಮತ್ತಷ್ಟು ಬಲವಾಗಿ ಅವಳನ್ನು ತನ್ನತ್ತ ಸೆಳೆದವು. ಉಸಿರಾಡಲು ಆಗದಷ್ಟು ಅಂಟಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಎರಡು ಜೀವಗಳು. ಅವಳೊಬ್ಬಳೊಡನೆ ಅಲ್ಲ ಅವನ ಗೆಳೆತನ. ಚಾರ್ಮಿಂಗ್ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಹೊಂದಿದ ಸಂಕಲ್ಪ್ ನನ್ನು ಹೂವಿಗೆ ಮುತ್ತುವ ಜೇನುಗಳಂತೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಅವನ ಸುತ್ತುತ್ತಿದ್ದರು ಹುಡುಗಿಯರು. ಆದರೆ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಇವಳು ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. She always attracted towards muscular men. ಕೊನೆಗೂ ಆ ದಿನ ಅಂತಹ ಒಬ್ಬನನ್ನು ಪಡೆದಿದ್ದಳು - ಕಾಸನೋವಾ ಆಫ್ ಸ್ಕೂಲ್. ಸಂಕಲ್ಪ್ ನ ಕೈಗಳು ಅವಳ ರಿಟರ್ನ್ ಗಿಫ್ತನ್ನು ಬಿಡಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಮಗ್ನವಾಗಿರುವಾಗಲೇ ಸುಮತಿಯ ಬಿಳುಚುಗಟ್ಟಿದ ಮುಖ ಅವರಿಬ್ಬರ ಮದ್ಯೆ ಮೂಡುವುದನ್ನು ಅವಳು ಭಾವಿಸಿದಳು. ತನ್ನ ಅನಪೇಕ್ಷಿತ ಆಸೆಯನ್ನು ಹತೋಟಿಗೆ ತಂದುಕೊಂಡು ಅವನನ್ನು ಬಲವಾಗಿ ಹಿಂದೆ ತಳ್ಳಿದಳು. ಸ್ಟೇರ್ ಕೇಸಿನ ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳ ಮೇಲೆ ವೇಗವಾಗಿ ಉರುಳಿಕೊಂಡು ಹೋದವನ ತಲೆ ಬಲವಾಗಿ ಬಡಿದಿತ್ತು ಗೋಡೆ. ತನ್ನ ಮನೆಗೆ ಮರಳಿ ಓಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ರಕ್ತ ಒಸರುತ್ತಿದ್ದ ತಲೆಯನ್ನ್ನು ಹಿಡಿದಿದ್ದವನ ಮುಖವನ್ನು ಒಂದು ಕ್ಷಣವೂ ಕೂಡ ತಿರುಗಿ ನೋಡುವ ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಆ ರಾತ್ರಿಯ ನಂತರ ಅವಳತ್ತ ಮತ್ತೆಂದೂ ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನಕ್ಕೆ ಸಂಕಲ್ಪ್ ಕೈ ಹಾಕಲಿಲ್ಲ.. never ever. ಈ ವಿಷಯ ಒಬ್ಬರ ಬಾಯಿಂದ ಒಬ್ಬರಿಗೆ ಹಬ್ಬುತ್ತಾ ಇಡೀ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ಹರಿಯತೊಡಗಿತು. ಅಂದಿನಿಂದ ತನ್ನ ಈಡೇರದ ಬಯಕೆಗಳನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಿಕೊಂಡು ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಬಾಳಿನ ಪ್ರಯಾಣ ಮುಂದುವರೆಸಿದಳು ಸ್ವಾತಿ.
28 ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 2021, ಸಂಜೆ - ಐದು ತಾಸುಗಳ ಹಿಂದೆ : ಹಲವಾರು ದಿನಗಳ ವಿಫಲ ಪ್ರಯತ್ನಗಳ ನಂತರ ಕ್ಲಬ್ ವೀನಸ್ ಗೆ ಇಂದು ಅಡಿಯಿಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಸುಮತಿಯ ಕಣ್ಣು ತಪ್ಪಿಸಿ ಮನೆಯ ಹಿಂದಿನ ಬೀದಿಯ ಮೂಲಕ ಕ್ಲಬ್ ತಲುಪುವುದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭದ ಕೆಲಸವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ವಿನಯ್ ಹುಟ್ಟಿನಿಂದಲೇ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಮನೋರಂಜಿಸುತ್ತಿರುವವ. ಅವನಿಗೆ ಮಹಿಳಾ ಅಭಿಮಾನಿಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ನಿಖರವಾಗಿ ತನ್ನ ಹೊಳಪಿನಲ್ಲಿ ರಂಜಿಸಬೇಕೆಂದು ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಅತ್ಯಂತ ಕರಾರುವಾಕ್ಕಾದ ನೃತ್ಯ ಸಂಯೋಜನೆ, ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಈತನ ಕೌಶಲ್ಯಗಳು ಇವಳ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಬಯಕೆಯನ್ನು ಹುಚ್ಚೆಬ್ಬಿಸಿದ್ದವು. ಮೂವತ್ತು ನಿಮಿಷಗಳ ಆತನ ನೃತ್ಯ ಪ್ರದರ್ಶನ ಅವಳಲ್ಲಿ ಸಮಾಧಾನವನ್ನು ತರಲಿಲ್ಲ. ಹನ್ನೊಂದು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಬಯಕೆಗಳ ಜಳಕ್ಕೆ ಕುದಿಯುತ್ತಿರುವ ಮರುಭೂಮಿ ಮನಸಿಗೆ ಜುಮುರು ಮಳೆ ತಂಪನ್ನೀಯಬಲ್ಲದೇ?
ಹನ್ನೊಂದು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆL: ಅವಳು ಹದಿಮೂರನೇ ವಸಂತಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಡುವ ದಿನ. ಅವಳು ತನ್ನ ಬಿಳಿ ಕುದುರೆಯ ರಾಜಕುಮಾರನೊಡನೆ ಅರಮನೆಗೆ ಮರಳುವ ಕನಸು ಕಾಣುತ್ತಾ ಮಲಗಿದ್ದಳು. ಮುಗ್ದ ಮನಸಿನ ಅರಳು ಕನಸುಗಳು. ಅರ್ಧ ಗಂಟೆಯ ಹಿಂದಷ್ಟೇ ಅವಳ ತಾಯಿ ತುರ್ತಾಗಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ ಬಂದ ಕರೆಗೆ ಓಗೊಟ್ಟು ಇವಳನ್ನು ತಂದೆಯ ಸುಪರ್ದಿಗೆ ವಹಿಸಿ ಹೋಗಿದ್ದಳು. She was totally unaware. ಅವಳತ್ತ ಬೆಕ್ಕಿನ ಹೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನಿಡುತ್ತಾ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಅವಳ ಕಡೆಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಸಾಕು ತಂದೆಯ ಉದ್ದೇಶಗಳ ಅರಿವು ಮೂಡುವಷ್ಟೇನು ಇವಳು ಪ್ರಭುದ್ದಳಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
28 ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 2021, ಸಂಜೆ - ಒಂದು ತಾಸುಗಳ ಹಿಂದೆ: ಅವನ ಶರತ್ತುಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಆತನನ್ನು ತನ್ನ ಮನೆಗ್ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದಳು. ಆಗ ಸಮಯ ರಾತ್ರಿ 10 ದಾಟುವುದರಲ್ಲಿತ್ತು.ಅವಳ ತಾಯಿ ಅದಾಗಲೇ ಮಲಗಿದ್ದಳು. ಅವಳ ತುಂಬಿದ ಬಯಕೆಗಳನ್ನು ಆತ ತಣಿಸುವುದನ್ನು ಯಾರಿಂದಲೂ ತಪ್ಪಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ವಿನಯ್ ನಾ ದೇಹದಾಡ್ಯತೆ ಸಂಕಲ್ಪ್ ನಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚೇ ಇದೆ ಎಂದುಕೊಂಡಳು ಮನಸಿನಲ್ಲಿ. “There’s something wrong...”, ಸಣ್ಣಗೆ ಗೊಣಗಿದ ವಿನಯ್. ಆದರೆ ಮನೆಯ ಒಳಗಿನ ಗೋಡೆಗಳ ಮೇಲೆ ಹಾಗೂ ಛಾವಣಿಯಲ್ಲಿ ಕೆತ್ತಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದ ವಿಚಿತ್ರ ಚಿತ್ರಗಳು ಮತ್ತು ಪ್ರಶಂಶನಿಯ ದುಂಡು ಆಕಾರದ ಸ್ವಾತಿಯ ದೇಹ ಅವನ ಯೋಚನೆಗಳಿಗೆ ಬ್ರೇಕ್ ಹಾಕಿದವು. ಆತ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಕೊನೆಯ ಶಾಟ್ ಗಿಂತ ಅತ್ಯಂತ ವಿಷಪೂರಿತ, ಈಗ ಅವನತ್ತ ಅವಳು ಬೀರುತ್ತಿದ್ದ ಆ ನೋಟ. “It is my first time, but ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ವರ್ತಿಸಬೇಡ. Don’t stop… even if I beg. Tear me off...”, ಅವನ ಕಿವಿಯನ್ನು ಕಚ್ಚ್ಚುತ್ತಾ ವಿಪರೀತ ಉತ್ಸಾಹದಿಂದಪಿಸುಗುಟ್ಟಿದಳು. ಸುಮತಿ ವಿನಯನನ್ನು ಮತ್ತೆ ತಳ್ಳಲು ಯತ್ನಿಸಿದಳು. ಅವಳು ನೋವಿನಿಂದ ಕಿರುಚಿದಳು, "ಪ್ಲೀಸ್, ನನ್ನನ್ನು ಬಿಡು. ನನ್ನನ್ನ ಹಾಳು ಮಾಡ್ಬೇಡ. I am a little doll of my mom. ಪ್ಲೀಸ್ ಡ್ಯಾಡ್, ಮಮ್ಮಿ ಯಾವ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಾದ್ರೂ ಬರ್ಬಹುದು. ಲಿವ್ ಮೀ.” ಆದರೆ ಅವಳ ತಂದೆ ಕೃಷ್ಣಮೂರ್ತಿಗೆ ಸ್ವಾತಿಯಿಂದಾಗಲೆ ಹೊರಡುವ ಸೂಚನೆ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ತನ್ನ ತುಟಿಗಳಿಂದ ಸುಮತಿಯ ಬಾಯನ್ನು ಮುಚ್ಚಿ ಹಿಡಿದು, ಎಡಗೈನಿಂದ ಅವಳೆರಡು ಕೈಗಳನ್ನೂ ಆಲುಗಾಡದಂತೆ ಹಿಡಿಡುಕೊಂಡಿದ್ದ. ಆತನ ಬಲಗೈ ಹಾಗೂ ಕಾಲುಗಳು ಅವಳನ್ನು ತಳಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಮಗ್ನವಾಗಿದ್ದವು. ಸುಮತಿ ತನ್ನನ್ನು ಆತನ ದೇಹದ ಕೆಳಗಿನಿಂದ ಹೊರತರಲು ವಿಫಲ ಪ್ರಯತ್ನ ನಡೆಸಿದಳು. ಕಾಣದ ಕೈಗಳು ಅವಳ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಮತ್ತೆ ನುಚ್ಚುನೂರು ಮಾಡಿದವು, ಹನ್ನೊಂದು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ, ಅವಳ ಜನ್ಮದಿನದಂದು ಅವಳ ತಂದೆ ನೀಡಿದ್ದ ನೋವಿನ ಉಡುಗೊರೆ. ಈ ಭಾರಿಯೂ ಕೂಡ ಇನ್ನೇನು ಸ್ವರ್ಗದ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯುವ ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳ ಮೊದಲು, ಉನ್ಮಾದದ ಪರಾಕಾಷ್ಟೆಯ ತುತ್ತ ತುದಿಯನ್ನು ತಲುಪುವ ಮೊದಲೇ ಸುಮತಿ ಮತ್ತೆ ಸ್ವಾತಿಯ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಭಗ್ನಗೊಳಿಸಿದಳು..
28 ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 2021, ಮದ್ಯರಾತ್ರಿಗೆ ಕೆಲವೇ ನಿಮಿಷಗಳ ಮೊದಲು: “Kill him now… Now or never…!!! ನಿನ್ನ ನಾಶವಾದ ಬದುಕಿನ ಏಕೈಕ ನ್ಯಾಯಯುತ ಪರಿಹಾರ.” - ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ತಲೆಯೊಳಗೆ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸುತ್ತಿರುವ ವಾಕ್ಯ. ಮುಗ್ದಮುಖದ ಸ್ವಾತಿ ಅಡುಗೆ ಕೋಣೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದಳು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದ ಚಾಕುವಿನ ಮೊನಚು ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ದೀಪದಲ್ಲಿ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಮಂಚದ ಮೇಲೆ ಅಂಗಾತವಾಗಿ ಸುಸ್ತಾಗಿ ಮಲಗಿದ್ದ, ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳ ಮೊದಲು ತನ್ನ ಮೇಲೆ ಅತ್ಯಾಚಾರಗೈದ ವ್ಯಕ್ತಿಯತ್ತ ಹೆಜ಼್ಜ಼ೆ ಹಾಕಿದಳು. ಅವನು ವಿನಯ್.. Suddenly, ಅಶಕ್ತ, ದುರ್ಬಲ, ಭಯದಿಂದ ಕೂಡಿದ ಸ್ವಾತಿಯ ಧ್ವನಿಯನ್ನು ಕೇಳಿದಳು. “ಮಮ್ಮಿ, ಪ್ಲೀಸ್. Do not kill him. ಅವನು ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ ಬಲಾತ್ಕಾರ ಮಾಡ್ಲಿಕ್ಕೆ ನೋಡ್ಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ನಾನು ಬಯಸಿದಂತೆ ಪ್ರೀತಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದು. ನೀನು ಕೂಡ ಇದನ್ನೇ ಬಯಸಿದ್ದು, ಮೊದಲು ನನ್ನಲ್ಲಿ ನಿನ್ನನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು... ನಂತರ ನನ್ನನ್ನೇ ನಿನ್ನನ್ನಾಗಿಸಿ… your own creation. ಆದ್ರೆ ನನಗೆ ಈಗ ಒಂದು ವಿಷಯ ಮನದಟ್ಟಾಗಿದೆ. ನಾವಿಬ್ರೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಹೀಗೆ ಮುಂದುವರೆಯುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯ ಇಲ್ಲ. Because it’s you, ನಾನು ನಿನ್ನ ಒಂದು ಬದಲಾವಣೆ ಅಷ್ಟೇ. ನೀನು ಈ ದೇಹದ ಒಡತಿ ಆಗಿರ್ಬಹುದು. ಹಾಗಂತ ನಿನ್ನ ಹಳೆಯ ಜೀವನವನ್ನ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ವಿಧಿಸುವುದು ಸರಿ ಅಲ್ಲ.ಪರಿಶುದ್ದಳಾಗಿ ಇರಬೇಕು ಅಂತ ಬಯಸಿದ್ದು ನೀನು, not me. I want to see the color of love, ನಾನು ಪ್ರೀತಿಯ ಬಣ್ಣವನ್ನು ನೋಡಲು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ. ಪರಾಕಾಷ್ಠೆಯ ರುಚಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಲು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ. You can’t enjoy the love, ಆ ಭೌತಿಕ ಪ್ರೀತಿಯ ಹೊಳಪನ್ನು ನಿನ್ನಿಂದ ಅನುಭವಿಸಲು ಅಶಕ್ತ. ಅದಕ್ಕೆ ಅದಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನ use ಮಾಡ್ಕೊಂಡೆ. But please, ದಯವಿಟ್ಟು, ನನ್ನ ಜೀವನವನ್ನು ಸುಖವಾಗಿ ಸಾಗಲು ಬಿಡು. ಸುಮತಿ ಆಘಾತಗೊಂಡಿದ್ದಳು. ಅವಳಿಗೂ ಗೊತ್ತು ಸ್ವಾತಿ ಹೇಳಿದ್ದು ಶೇಕಡಾ ನೂರಕ್ಕೆ ನೂರರಷ್ಟು ಸತ್ಯ. ಇದೇ ಮೊದಲ ಭಾರಿಗೆ, ಸ್ವಾತಿಯ ಅಂದರೆ ತನ್ನದೇ ಬದಲಾವಣೆಯ ರೂಪವನ್ನು ಪಕ್ಕದ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ಕಂಡಳು. ಪ್ರೀತಿಯ ರುಚಿಯನ್ನು ಅಸ್ವಾಧಿಸಲು ತನ್ನನ್ನು ಸ್ವಾತಂತ್ರಗೊಳಿಸುವಂತೆ ಧೀನ ಭಾವದಿಂದ ಬೇಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಬಂದಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಸ್ವಾತಿಯ ಬಿಂಬ ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳ ಗುಲಾಬಿ ಎಸಳುಗಳಂತಿದ್ದ ಅವಳ ಕೆನ್ನೆಯ ಮೇಲೆ ಕಣ್ಣೀರು ಜಾರುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ಸಮಯ ಅತ್ಯಂತ ಅಮೂಲ್ಯವಾದದ್ದನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಮಯ. ಹೌದು, ತನ್ನದೇ ಅಸ್ಥಿತ್ವವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಮಯ. ಅವಳ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಚೂರಿ ಜಾರಿ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಿತು. ಸ್ವಾತಿಯನ್ನು ತನ್ನತ್ತ ಬರಸೆಳೆದು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡಳು ಸುಮತಿ, ಮೊದಲ ಹಾಗೂ ಕೊನೆಯ ಭಾರೀ ತನ್ನ ನೈಜ ಭಾವಗಳ ಸಮ್ಮಿಲನವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದಳು. ಅವಳ ಕತ್ತಲೆಯ ಸುಮತಿ ಅವಳನ್ನು ತೊರೆದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ, ಲಯಬದ್ಡವಾದ ಉಸಿರಾಟಕ್ಕೆ ಏರಿಳಿಯುತ್ತಿದ್ದ ವಿನಯನ ಎದೆಯ ಮೇಲೆ ತಲೆಯಿಟ್ಟು ನಿಟ್ಟುಸಿರೊಂದನ್ನು ಬಿಟ್ಟಳು, ಅದು ಅವಳ ಮೊದಲ ಸಂತೃಪ್ತಿಯ ಮುಗುಳುನಗು.