ಭಾಗ 1: ಸೂರ್ಯನಾಗಲೇ ಪೂರ್ವದಲ್ಲಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮೇಲೇರುತ್ತಿದ್ದ. ಸಂಧ್ಯಾ ಅಡುಗೆ ಮನೆಯ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ನಿರತಳಾಗಿದ್ದಳು. ಜಯಂತ್ ಸ್ನಾನದ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಗುನುಗುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಡು ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಕೇಳುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರು ಎರಡು ಮಹಡಿಗಳ ಮನೆಯನ್ನು ಖರೀದಿಸಿದ್ದರು. ಮೇಲಿನ ಮಹಡಿಯಲ್ಲಿ ಜಯಂತ್ ಇರಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರೆ, ಸಂಧ್ಯಾ ಕೆಳಗಿನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವನ ನಿರಂತರ ಸೂಚನೆಯ ನಂತರವೂ ಇಂದು ಅವನಿಗಾಗಿ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿದ್ದಳು.
ಅವನಿಗಾಗಿ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿ ಬಡಿಸುವುದು ಎಂದರೆ ಅವಳಿಗೆ ಇಷ್ಟದ ಕೆಲಸ. ಅವನಿಗಾಗಿ ಏನಾದರೂ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಅವಳು ಖುಷಿ ಪಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳು ಅವನನ್ನು ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಪ್ರೀತಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಎಂದೇ ಹೇಳಬಹುದು. ಯಾರೂ ಕೂಡ ಹಿಂದೆಂದೂ ಕೂಡ ಆತನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸದ್ದಷ್ಟು ಆತನನ್ನು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಆತನ ಹಾಡು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆಯೇ ನಿಂತು ಹೋಯಿತು. ಅದಾಗಿ ಒಂದು ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ಬಾತ್ರೂಮಿನ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದು, ತನ್ನ ಕೋಣೆಯತ್ತ ಸಾಗುವುದನ್ನು ನೋಡಿದಳು. ಅವನತ್ತ ತನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳು ವಾಲುವುದನ್ನು ತಡೆಹಿಡಿಯಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆರು ಅಡಿ ಎತ್ತರದ ನೀಳಕಾಯದ, ಆಕರ್ಷಕ ಮೈಕಟ್ಟಿನ, ಮುಂಜಾನೆ ಸೂರ್ಯನ ಬೆಳಕನ್ನು ಹೋಲುವ ಚರ್ಮ... ಏನನ್ನೂ ಅಲ್ಲಗಳೆಯುವಂತಿಲ್ಲ, ಆತನಲ್ಲಿ ಇವಳ ಬಗೆಗೆ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ವಿಷಯವನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ. ಸಂಧ್ಯಾ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ತಿಂಡಿಯನ್ನು ಹಾಕಿ ಸಿದ್ದಪಡಿಸಿದಳು. ಜಯಂತ್ ಕಚೇರಿಗೆ ಹೋಗುವ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಧರಿಸಿ ಕೆಳಗೆ ಬಂದನು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ತನ್ನ ತಟ್ಟೆಗೆ ತಿಂಡಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡಳು ಸಂಧ್ಯಾ.. ಜಯಂತ್ ನಿಟ್ಟುಸಿರೊಂದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ತಟ್ಟೆಯ ಕಡೆ ನೋಡಿ ನೆಲದತ್ತ ದೃಷ್ಟಿ ಹರಿಸಿದ. ಅವಳತ್ತ ಕಣ್ಣೆತ್ತಿಯೂ ನೋಡದೆ - "ನೀನು ನನಗೆ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿ ಹಾಕುವುದು ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ. ನನ್ನ ಅವಶ್ಯಕತೆಗಳನ್ನು ನಾನೇ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ" ಎಂದು ಒಂದೇ ಉಸಿರಿನಲ್ಲಿ ಉಚ್ಚರಿಸಿ ಹೊರಬಾಗಿಲಿನ ಕಡೆಗೆ ಬಿರಬಿರನೆ ಹೊರಟುಹೋದ.
ಇದೇನು ಅವಳಿಗೆ ಹೊಸ ಅನುಭವ ಅಲ್ಲ. ಅವಳು ಅವನಿಗಾಗಿ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿ ಇಡುವುದು ಹಾಗೂ ಆತ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ತಿನ್ನದೆ ಹೋಗುವುದು - ಅದು ದಿನನಿತ್ಯದ ಸಂಗತಿ. ಅವನ ಮುಗಿಯದ ಮೌನ ಹಾಗೂ ಸಿಗದ ಸಾನಿಧ್ಯ ಅವಳಿಗೆ ರೂಡಿಯಾಗಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಯಾರಿಗೂ ಅವಳು ಹೇಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೇಗೆ ಹೇಳಬೇಕೆಂಬುದೂ ಸಹ ಅವಳಿಗೆ ದೊಡ್ಡಸಮಸ್ಯೆ ಆಗಿತ್ತು. ತನ್ನ ತಮ್ಮನಿಗೆ ಹೇಳಬೇಕೆಂದು ಎಷ್ಟೋ ಸಾರಿ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆದರೆ ಇನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯ ಕಳೆದರೆ ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿ ಹೋಗಬಹುದೆಂದು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದಳು.
“ಒಂದು ನಿಮಿಷ..” - ಜಯಂತ್ ಬಾಗಿಲು ಬಳಿ ಹೋಗಿವ ಮೊದಲೇ ಆತನನ್ನು ಕರೆದಳು. ಆಕೆ ತನ್ನ ಅಮಾಯಕ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಳಲಾರದಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ಹಲವಾರು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಳು. ಜಯಂತ್ ಹಿಂದೆ ತಿರುಗದೆ ಸುಮ್ಮನೆ ನಿಂತುಕೊಂಡ. "ನನ್ನ ಕೆಲವು ಬಂಗಾರದ ಸರಗಳು ಕಾಣಿಸ್ತಾ ಇಲ್ಲ" - ಎಂದಳು. "ಎಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದೆ ಅವನ್ನ?" - ಎಂದ ಜಯಂತ್ ಅಸಹನೆಯಿಂದ. “ನನ್ನ ವಾರ್ಡ್ರೋಬಿನಲ್ಲೇ ಇತ್ತು.” “ಸರಿಯಾಗಿ ಇನ್ನೊಂದ್ಸಾರಿ ನೋಡು.” "ನೋಡಿದೆ ಸರಿಯಾಗಿ. ಎಲ್ಲೂ ಕಾಣಿಸ್ತಾ ಇಲ್ಲ. ಅವೆಲ್ಲಾ ನನ್ನ ಫೇವರೇಟ್..". ಕೊನೆಯ ವಾಕ್ಯ ಹೇಳುವಾಗ ಆಳುವ ದ್ವನಿ ಮಾಡಿದಳು. "ಓಕೆ. ಸಂಜೆ ಬಂದ್ಮೇಲೆ ಏನು ಮಾಡೋದು ಅಂತ ನೋಡೋಣ" - ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದೇ ಮನೇಯಿಂದ ಹೊರನಡೆದ.
ಕಳೆದ ಕೆಲವು ವಾರಗಳಲ್ಲಿ ಇದೇ ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವಿನ ಅತ್ಯಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಮಯದ ಸಂಭಾಷಣೆಯಾಗಿತ್ತು. ಜಯಂತ್ ಹೋಗುವುದನ್ನು ನೋಡಲು ತಲೆ ಹೊರಹಾಕಿದ ಸಂಧ್ಯಾಳತ್ತ ನೆರೆಮನೆಯ ಮಮತಾ ನಗೆ ಬೀರಿದರು.
"ಬನ್ನಿ ಆಂಟಿ. ನಿಮ್ಮದು ತಿಂಡಿ ಆಯ್ತಾ?" "ಹಾ.. ನಂದಾಯ್ತು. ನಮ್ಮ ಮನೆ ಕೀ ಬೇಕಿತ್ತು. ಸ್ವಲ್ಪ ತಂದು ಕೊಡ್ತೀಯಾ?" - ಎಂದು ಮನೆಯ ಬಳಿ ಬಂದರು. "ಹಾ. ಬಂದೆ ಒಂದ್ನಿಮಿಷ" ಎಂದು ಸಂಧ್ಯಾ ಒಳನಡೆದಳು.
ಮಮತಾ ಅವರ ಮನೆ ಇವರ ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ಇತ್ತು. ಅವರು ಮನೆಯನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವ ಯೋಚನೆಯಲ್ಲಿದ್ದರು. ಒಂದು ವೈದ್ಯರ ಕುಟುಂಬ ಆಗಲೇ ಮನೆಯನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿದ್ದರು. ಸಂಧ್ಯಾ ಹೇಗೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಮಯ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ, ಕೀಯನ್ನು ಇವಳ ಬಳಿ ನೀಡಿರುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಮತಾ ಕೀಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಧನ್ಯವಾದ ಹೇಳಿ ಮನೆಯೊಳಗೆ ನಡೆದರು.
ಸಂಧ್ಯಾ ಒಳಬಂದು ಬಾಗಿಲು ಭದ್ರಪಡಿಸಿದಳು. ಮನೆ ಎಲ್ಲಾ ಖಾಲಿ. ಟೇಬಲ್ ಮೇಲಿದ್ದ ತಿಂಡಿಯ ತಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿದಳು. ತಿನ್ನುವ ಮನಸ್ಸಾಗದೆ ತಡವಾಗಿ ತಿಂದರಾಯಿತೆಂದು ಮತ್ತೊಂದು ತಟ್ಟೆಯಿಂದ ಮುಚ್ಚಿ ಟ್ಟಳು. ವೇಗವಾಗಿ ತನ್ನ ರೂಮಿಗೆ ಹೋಗಿ ಕಪಾಟಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಅವಳ ಮದುವೆ ರೆಸೆಪ್ಶನ್ ಫೋಟೋ ಆಲ್ಬಂ ತೆಗೆದಳು, ಜಯಂತ ಅವಳತ್ತ ನೋಡಿ ಕೊನೆಯ ಬಾರಿ ನಕ್ಕಿದ್ದರ ಸಾಕ್ಷಿ.
ತನ್ನ ಬೆರಳುಗಳನ್ನು ನಗುಮೊಗದ ಜಯಂತನ ಫೋಟೋ ಮೇಲೆ ಆಡಿಸಿದಳು. ಎರಡು ವರ್ಷ.. ಉಹೂ.. ಎರಡೂವರೆ ವರ್ಷ. ಇಬ್ಬರೂ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಹೊರಗೆ ಹೋಗಿ ಬಂದ ನಿದರ್ಶನಗಳಿಲ್ಲ. ತನ್ನ ಆರೋಗ್ಯದಲ್ಲಿ ಏರುಪೇರಾದಾಗಲು ಕೂಡ ಅವಳನ್ನು ತನ್ನ ಬಳಿ ಬಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆತ ಇಷ್ಟು ಕಠಿಣ ಮನಸ್ಸಿನ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಲು 'ಏನೋ ಒಂದು' ಕಾರಣವಿರಲೇ ಬೇಕು. ಆ 'ಏನೋ ಒಂದು' ಅವಳಿಂದ ಅವನನ್ನು ದೂರ ಮಾಡಲು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿಯೋ ಅಥವಾ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿಯೋ ತನ್ನ ಪ್ರಭಾವವನ್ನು ಭೀರಿದೆ. ಎಲ್ಲದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಆ 'ಏನೋ ಒಂದು' ಅವಳನ್ನು ದ್ವೇಷಿಸಲು ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿದೆ. ಅದು ಏನು?
ಮನಸ್ಸು ಭಾರವಾದ ಅನುಭವವಾಯಿತು. ತನ್ನ ಆ 'ಏನೋ ಒಂದು', ಆತ ತನ್ನನ್ನು ದ್ವೇಷಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿದೆ ಎಂದು ಅರಿತಿದ್ದಳು. ಆದರೆ ಅದು ಏನು ಎಂಬುದೇ ಬಿಡಿಸಲಾಗದ ಒಗಟಾಗಿತ್ತು. ಅದೊಂದು ಭರಿಸಲಾರದ ಯಾತನೆ. ಅವಳ ತಪ್ಪು ಏನೆಂದು ತಿಳಿಯದೆಯೂ ಶಿಕ್ಷೆ ಅನುಭವಿಸುವಂತಾಗಿತ್ತು. ಜಯಂತ ಮಾಡಿದ್ದ ತಮ್ಮ ಮದುವೆಯ ಮುಂಚಿನ ಕೊನೆಯ ಕರೆಯ ಸಂಭಾಷಣೆಯನ್ನು ನೆನೆದು ಕಣ್ಣಂಚಿನಿಂದ ನೀರು ಜಿನುಗಿತು.
"ಹಲೋ..", ಕರೆಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ ಸಂಧ್ಯಾ ಸಿಹಿ ದ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದಳು "ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಸ್ವರ್ಗವನ್ನು ನೋಡಲು ಕೇವಲ ಒಂದು ದಿನ ಉಳಿದಿದೆ. ನಾಳೆ, ಇಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ನೀನು ನನ್ನ ಅರ್ಧಾಂಗಿ. ಕೇವಲ ನೀನು ಮಾತ್ರ ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹೇಳಲಾಗದಷ್ಟು ಸಂತೋಷ.. ಖುಷಿಯನ್ನು ತರುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯ." "ಸಾಕು ಸಾಕು. ಸ್ವಲ್ಪ ಏನಾದ್ರೂ ಮಾತನ್ನ ಉಳಿಸ್ಕೊಳ್ಳಿ. ಮದುವೆ ನಂತರನು ಬೇಕಾಗ್ಬಹುದು" - ಎಂದು ನಾಚುವ ದ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದಳು. "ನಿನಗೆ ನನ್ನ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಹೇಗೆ ಕೊನೆಯಿಲ್ಲವೋ ಹಾಗೆಯೇ ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ವರ್ಣಿಸುವ ನನಗೂ ಕೂಡ ಪದಗಳ ಬರ ಇಲ್ಲ." "ಓ ಮೈ ಗಾಡ್. ಕೇಳಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಕೇಳಿ. ಡೊಂಟ್ ಮೆಕ್ ಮೀ ಬ್ಲಷ್. ಓಕೆ?" "ನಿನ್ನ ಆ ಕೆಂಪೇರಿದ ಕೆನ್ನೆ ಗಳನ್ನ ತುಂಬಾ ಮಿಸ್ ಮಾಡ್ಕೊಳ್ತಾ ಇದೀನಿ ಕಣೆ" ಎಂದು ಅವಳಿಗೂ ಕೇಳಿಸುವಂತೆ ಧೀರ್ಘವಾದ ಉಸಿರುಬಿಟ್ಟ. "ಹೇ.. ಕೇಳಿ ಇಲ್ಲಿ. ನಾವು ಈಗ ಹೊರಡ್ತೇವೆ. ಸಂಜೆ ಸಿಗ್ತೀನಿ." ಎಂದು ನಗುತ್ತಾ ಕರೆಯನ್ನು ಅಂತ್ಯಗೊಳಿಸಿದಳು.
ಆ ಸುಂದರವಾದ ಸಂಭಾಷಣೆಯು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಕಣ್ಣುಗಳು ತೇವಗೊಂಡಿದ್ದವು. ಅದೇ ಕೊನೆಯ ಸಂಭಾಷಣೆ. ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ನಡೆದ ಅಕ್ಕರೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದ ಮಾತುಕತೆ. ರಿಸೆಪ್ಶನ್ ಆದಮೇಲೆ ಆತ ತನ್ನ ರೂಮಿನ ಕಡೆಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಆತ ಬೀರಿದ ಮುಗುಳ್ನಗುವೆ ಕೊನೆಯ ನಗೆ.
ತಲೆ ತಿರುಗಿದಂತಾಗಿ ದಿಂಬಿಗೆ ಒರಗಿದಳು. ನಿದ್ದೆ ಆವರಿಸುವವರೆಗೂ ಅಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಳು…